Fáránlegt að ekkert hefur breyst á 15 árum!

Í dag 12.mai, er alþjóðlegur dagur hjúkrunarfræðinga og óska ég öllum til hamingju með daginn  

Ég las grein áðan sem skrifuð var árið 2000, fyrir 15 árum af konu sem þá var í mínum sporum, að útskrifast sem hjúkrunarfræðingur, Elín B. Birgisdóttir. 

Það sem stakk mig við lesturinn, er að það hefur nákvæmlega ekkert breyst á þessum 15 árum og þrátt fyrir að maður sé stoltur af sínu starfi og það er  algerlega til í því sem sagt er að umönnunarstörf séu að mestum hluta unnin af hugsjón, því þeir sem hafa ekki í sér að líkna öðrum og gefa af sér eru ekki best til þess fallnir að sinna veikum, en geta að sjálfsögðu verið góðir í öðru. 

Ég fékk leyfi hjá höfundi að deila þessari færslu og set hana hér á eftir öðrum til umhugsunar því mér finnst þetta vel hafa getað verið skrifað af mér nú í dag árið 2015, en þetta er skrifað eins og áður kemur fram árið 2000!!!

"Það er hugsjón í matinn elskan.
     Í fréttum stöðvar tvö í síðustu viku var sýnt frá opnun nýrrar líknardeildar fyrir deyjandi krabbameinssjúklinga. Í opnunarræðu sinni sagði ræðumaður nokkur orð sem vöktu mig til umhugsunar. Sagði hann að sú eiginhagsmunahyggja, hjá heilbrigðisstarfsmönnum, sem lýsti sér í sífelldum kröfum um meira handa sjálfum sér, væri eitthvað sem þeir þyftu að taka til endurskoðunnar.
     

Þessi hugsun er reyndar ekki óþekkt, því allt frá því að Florence Nightingale gekk um með lampann margfræga, hefur það verið skoðun margra að hjúkrunarstörf ættu að vera hugsjónarstörf. Að vissu leyti er ég þessu sammála, hjúkrun er hugsjón og enginn getur starfað við hana nema að hafa í sér hugsjón.

     En hér þarf meira að koma til. Allir hjúkrunarfræðingar gera sér grein fyrir þeirri ábyrgð sem þeir bera gagnvart skjólstæðingum sínum og í raun lyfta þeir grettistaki þegar kemur að því að efla lífsgæði og vellíðan sjúklinga sinna.
En þó hlýtur sú ábyrgð sem þeir bera gagnvart þeim börnum sem Guð hefur gefið þeim, að vega meira. Það er frumskylda allra foreldra að fæða og klæða börn sín og veita þeim tækifæri til menntunnar og annara mannréttinda. Það verður ekki gert með hugsjónina eina að vopni. Ef að hjúkrunarfræðingar þurfa stöðugt að vera að hafa áhyggjur af því hvort hægt verði að gefa börnunum eitthvað að borða í kvöld eða hvort hægt sé að kaupa blýant og strokleður fyrir þau í skólann, er hætt við að hugurinn verði oftar heima en í vinnunni.

     Þeir sem til þekkja vita að þegar unnið er með mannslíf, getur slíkt haft alvarlegar afleiðingar. Það er í sjálfu sér alveg nógu mikið álag á börnin að verða að vera án foreldris síns um jól, páska og aðra hátíðisdaga þegar að aðrir eiga frí, þó að þau hafi eitthvað að borða yfir hátíðirnar.

    Það hefur verið farið stórum orðum um þær háu prósentutöluhækkanir sem hjúkrunarfræðingar hafa fengið á launum undanfarið. En slíkt er í raun bara leikur að orðum, því það þarf ekki mikinn stærðfræðing til að sjá að há prósenta af litlu er ennþá lítið. Meðan að hægt er að borga bankastjórum fleirihundruð þúsund fyrir það eitt að hætta í vinnunni, hlýtur að vera hægt að borga hjúkrunarfræðingum fyrir að vera í vinnunni.

     Ég sem hjúkrunarfræðinemi er því orðin heldur þreytt á því að heyra verðandi starfsfélaga mína kallaða frekjur þegar þeir biðja um mannsæmandi laun fyrir störf sín, þannig að þeir þurfi ekki lengur að hafa fyrirvinnu til að geta stundað þau. Það er ekki lengur hægt að ætlast til að þeir segi við börnin sín: Það er hugsjón í matinn elskan."
Elín B. Birgisdóttir, nemi í hjúkrunarfræði við Háskóla Íslands.